نتایج اولیه‌ی تحقیقات گسترده‌ی ناسا روی دوقلوهای فضانورد، «مارک» و «اسکات کلی» (Mark & Scott Kelly) منتشر شد و از تغییر در بیان ژن‌ها، متیلاسیون DNA و دیگر نشانگرهای زیستی در این دوقلوهای همسان پرده برداشت.
مارک و اسکات کلی، برادران دوقلوی همسانی هستند که هر دو سابقه‌ای طولانی در پروازهای فضایی دارند. مارک در مجموع، ۵۴ روز را در فضا سپری کرده و اسکات در مجموع، ۵۲۰ روز را در فضا گذرانده است.
نوروز گذشته، اسکات کلی پس از نزدیک به یک‌سال (۳۴۰ روز) حضور مداوم در ایستگاه فضایی بین‌المللی به زمین بازگشت تا پژوهشگران بتوانند برای نخستین‌بار، تأثیرات حضور بلندمدت در فضا را به‌شکلی دقیق بررسی کنند.
برای انجام این کار، نمونه‌های زیادی از این دو فضانورد قبل از آغاز مأموریت، در حین مأموریت و پس از آن گردآوری شد.
- نخستین نتایج
اکنون که ۱۱ ماه از بازگشت اسکات کلی به زمین گذشته، نخستین سری از نتایج آماده شده است.
«کریستوفر مِیسون»، متخصص ژنتیک در دانشکده‌ی پزشکی «دانشگاه کورنل» و از اعضای این پروژه‌ی تحقیقاتی که نتایج اولیه‌ی این پژوهش را روز ۲۶ ژانویه (۷ بهمن) گذشته در گردهمایی پژوهشگران «برنامه‌ی تحقیقات انسانی ناسا» ارائه کرد، می‌گوید: «تقریبا هر یافته‌ای که در این گزارش بیان کرده‌ایم، این تفاوت را نشان می‌دهد، از طول کروموزوم‌ها گرفته تا میکروبیوم دستگاه گوارش این دوقلوهای فضانورد.
برخی از داده‌ها را همان صبح روز ارائه‌ی مطالب از ابزارها استخراج کردیم.»
برای نمونه، مقایسه‌ی تلومرها که در انتهای کروموزوم‌ها واقع شده‌اند، نشان داد طول تلومر در بدن اسکات، بلندتر شده است و این دقیقا برخلاف انتظار پژوهشگران بود. جالب‌تر این‌که پس از بازگشت اسکات به زمین، طول تلومرها در زمانی نسبتا کوتاه به وضعیت پیش از سفر فضایی برگشت.
چالش اصلی پژوهشگران در این مرحله، تعیین سهم عوامل مختلف در تغییرات مشاهده‌شده است؛ این‌که کدام‌یک از تغییرات دیده‌شده بین دوقلوها حاصل عوامل طبیعی است و کدام‌یک به‌طور مشخص از پروازهای فضایی تأثیر پذیرفته است.
البته نباید فراموش کرد که اسکات و مارک، فقط دو نفر از بیش‌از هفت‌میلیارد انسان زنده‌ی روی زمین هستند و به‌این سادگی‌ها نمی‌توان یافته‌های این پژوهش را به مردم تعمیم داد.
با این حال، پژوهش‌هایی که طی دو سال گذشته انجام شده است، یکی از دقیق‌ترین و جزئی‌نگرترین استخراج‌های توالی‌های مولکولی است که تاکنون در سخت‌ترین شرایط محیطی انجام شده است.
«اندرو فینبرگ»، متخصص ژنتیک در دانشکده‌ی پزشکی «دانشگاه جانزهاپکینز» می‌گوید: «بزرگ‌ترین اهمیت این پژوهش در آن است که نشان بدهیم چنین کارهایی قابل انجام هستند.
البته فکر نمی‌کنم مردم تاکنون متوجه شده باشند که ما توانسته‌ایم تحقیقات ژنتیکی روی فضانوردان حاضر در ایستگاه فضایی انجام بدهیم.»
منبع:همشهري دانستنيها
نظر شما